Je hoofd wil wel maar je lijf kan niet meer
Jouw klachten kosten je teveel. Alsof je lijf je in de steek laat, je tegenwerkt in alles wat mooi is in je leven. Alsof je op de rem gehouden wordt.
Je voelt je niet meer de vrouw die je altijd was, die alles aankon. De vrouw die je nog steeds zo graag wil zijn en dat doet pijn, het voelt alsof je faalt in het leven.
Je hebt al zo veel gedaan in je zoektocht naar verbetering en soms kwam je wel iets verder maar het resultaat waar je op hoopt blijft tot nu toe uit.
Accepteren dat dit het is, dat je er mee moet leren leven wil je niet, kan je ook niet.
Soms schrik je van je eigen gedachtes, die je zelf ook niet echt serieus neemt maar ze zijn er af en toe wel. Want als dit zo blijft, of misschien nog erger wordt, dan hoeft het allemaal niet meer. Je maakt je zorgen om je toekomst. Het is zo zinloos om te denken, maar je denkt het toch... Waarom ik?