Als ik nu terug kijk heb ik al zo lang ik me kan herinneren gedoe met mijn lijf gehad. Vooral dagelijkse hoofdpijn. Van jongs af aan van te doen tot spugend in mijn donkere kamertje in mijn bed, geen geluid kunnen verdagen. Ik zie mijn moeder nog naast mij op de rand van mijn bed zitten. Mijn vader had die hoofdpijnen ook, mijn beide oma's ook. Gewoon een familiekwaal dus. Niks aan te doen.
Dacht ik.
Toen er kinderen kwamen, inmiddels al weer 14 jaar geleden, namen ook de klachten toe. Goh ;)
Ik had werkelijk altijd wat. Alsof de ene rotklacht dan over was, dan stond de volgende alweer voor me klaar. Rugklachten, bekkenproblemen, mentaal diep in de shit, keer op keer langdurige blessures, energieproblemen...
Grapte regelmatig dat ik met mijn 30ste al een stijf oud wijf was. Mijn 4! baby's heb ik nooit zelf van de trap kunnen tillen, ik kon niet op mijn voeten staan, ik vertrouwde mijn lichaam niet.
Tot ik mijn nek echt niet meer kon draaien, ik maximaal toegestane pijnstilling slikte dag in dag uit en de pijnklachten alleen maar fors toenamen. eigenlijk zag ik nog steeds niet hoe ver ik het had laten komen. De klachten waren in de loop der jaren zo langzaam ontstaan, dit was mijn normaal.
En toen trok mijn moeder aan de bel
Oke, misschien was het toch tijd om mijn lijf serieus te nemen. De fysio zei tegen mij, "wauw, jij bent echt veel te jong om genoegen te nemen met zo weinig."
Tegelijkertijd deed ik een opleiding Neuro Linguistisch programmeren (NLP), ging ik naar de orthomanueel arts. Dat hielp allemaal wel maar nog altijd voelde ik de frustratie van mijn lijf en het enorme energietekort wat ik altijd ervoer wat me beperkte in de dingen die ik wilde doen en een soort ontevredenheid, leegheid in mijn leven.
Ruim een jaar verder, startte ik bij een businesscoach. Zij werkte dmv familieopstellingen, en al had ik destijds geen idee wat dat was, ik spong. Van business kwam in het jaar dat ik bij haar liep weinig terecht, ik kwam mezelf ontzettend hard tegen.
En dat veranderde ALLES!
Klinkt nogal overdreven, Alles?! Ja echt alles.
Dit was puur, intens EN recht op de kern. Nog nergens in mijn verleden in de zorg was ik zoiets tegen gekomen. Hoe rauw, ontzettend confronterend en pijnlijk het ook was, het was altijd waarheid en bevrijdend. Die eerste sessie, besloot ik dit word mijn werk.
Een proces zonder eindstation
Terugdenkend vind ik het geen wonder dat mijn lijf zo'n puinhoop was, ik was ontzettend destructief bezig.
En in het proces leerde ik dat het een proces is zonder eind. Althans, het einde is het einde van je leven. Dit is je levenswerk.
Onderweg is het aan jou en mij er het mooiste van te maken.
Waarom doe ik wat ik doe?
Ik heb van jongs af aan een fascinatie voor gedrag. Waarom doe ik wat ik doe? Waarom doen anderen wat ze doen?
Hoe komt het dat zo veel mensen vooral doen wat ze niet willen en niet wat ze wel willen en ondertussen lijken vast te zitten in een systeem wat ze ziek en ongelukkig maakt?
Keer op keer terug gaan naar deze vraag vergroot je bewustzijn. Steeds zuiverder voelen wat de intentie achter je gedrag is en bijsturen. Voelen wat van jou is en wat niet en dat bij de ander kunnen laten. Steeds dichter bij jezelf kunnen blijven en van daaruit handelen.
De moed vinden om er elke keer op nieuw bij te blijven, dat wat jou raakt in jezelf EN in de wereld om je heen aan te kijken en te doorvoelen waardoor er ruimte ontstaat in jou om diepe pijn van binnen te helen.
Gezondere keuzes maken en je het jezelf goed kunt laten gaan.
Mijn werk is niet alleen maar mijn werk maar hoe ik in het leven sta.
Ik ben een open boek, deel makkelijk en toch ook weer niet maar ben niet zo gek op smaltalk. Ik krijg regelmatig ook te horen, “en hoe zijn we hier dan zo snel beland.” Ik heb soms (vaak) de neiging te schoppen tegen wat als normaal wordt gezien, een sterke behoefte mijn eigen pad te vinden en los te breken van wat hoort of wat anderen daarvan zouden vinden…
Ik ben dan ook niet tevreden met het leven voelt oke… tis mwah maar wel comfortabel… nee echt, DIT IS HET. Je moet er nu wat van maken. Ik geloof niet in 'kan niet' en heb een lichte allergie voor excuses. Dat maakt me soms wat pijnlijk confronterend.