Je moet gewoon beter je grenzen aangeven. Hoe vaak heb je die gehoord? En je bent het er mee eens, je snapt zelf ook wel dat dat het nu te veel is en het echt anders moet en toch lukt het steeds niet.
Ik voel mijn grenzen niet
Dat is niet zo raar. De meeste mensen merken pas dat ze een grens gepasseerd zijn als het veel te laat is en zelfs dan leven we in een maatschappij paracetamol en doorrr…. Je blijft niet thuis voor een verkoudheid, je blijft niet thuis met pijn in je rug en je laat je collega’s niet in de steek. Een uurtje op de bank zitten of een dutje overdag wordt al snel als lui bestempeld. Grenzen aangeven is helemaal niet zo makkelijk. Er spelen verschillende dingen mee.
Een aanrader om te lezen is het boek van klacht naar kans waarin verschillende hele waardevolle oefeningen te vinden zijn om beter te leren (door)voelen maar ook heel helder de relatie tussen klachten en hoe we leven uitlegt.
Niet onbelangrijk, als je je grens wil aangeven, dan moet je hem natuurlijk ook voelen en daar gaat het vaak al mis. Je leeft te veel in je hoofd, je denkt over dingen na, wil dingen verklaren en rationaliseren. En heel veel van wat we voelen mag er niet zijn. We willen de voor ons oncomfortabele of nare gevoelens liefst wegdrukken, we verdoven onszelf of vinden dat we het positief moeten ombuigen. Je wil het oplossen en wel NU. Het contact met je lichaam en wat er allemaal gebeurd in je lichaam is er bijna niet en je mist de subtiele signalen.
We hebben geleerd eerst te zorgen voor anderen
En dan kun je hem voelen, maar dan moet je er nog wat mee doen. We leren van jongs af aan dat onze grenzen minder belangrijk zijn dan voldoen aan wat de ander wil. Je leert je aanpassen aan de normen en waarden van je omgeving. We leren af te vertrouwen op de natuurlijk signalen die onze lichamen ons geven.
👉 Je moet van je ouders je bord leegeten
👉 Je moet naar een kinderfeestje want anders is het zielig voor de jarige en je moeder wil niet dat je straks buiten de groep valt
👉 Je moet je oma een kus geven want dat wil ze zo graag en je moeder wil haar moeder niet teleurstellen
👉 Je moet van de juf hardop voor lezen in de klas
Situaties waarin kinderen weerstand voelen in hun lijf. En in plaats van daar naar te luisteren, leren dit te onderdrukken. Bang om de ander af te wijzen en daarmee zelf afgewezen te worden.
Je wil anderen niet teleurstellen of kwetsen. En soms vind je omgeving het zelfs behoorlijk lastig als jij voor jezelf gaat kiezen.
Onze kinderen staan ver boven ons. Ze staan op 1. We cijferen onszelf weg voor hun. Maar besef je dat kinderen kijken naar wat jij doet. Dat is wat zij gaan doen. Leer ze dat ze het waard zijn. Laat ze zien dat ze belangrijk zijn door jezelf belangrijk te vinden. Doe ze voor!
Dit is de grens
De grens ligt op het vlak ‘het gaat ten koste van mezelf.’ Ik doe dit omdat de ander het van me verwacht of omdat ik het moeilijk vind nee te zeggen, of omdat het zo hoort maar het kost mij energie. Ik wil het eigenlijk niet maar doe het voor de ander.
Stel je krijgt elke maand €100.
10 euro energie gaat naar je beste vriendin die vraagt of je op haar verjaardag komt, 10 euro energie gaat naar je ouders omdat je al zo lang niks van je hebt laten horen, 10 euro gaat naar de school van je kinderen omdat je vindt dat je moet helpen, 10 euro gaat naar je baas voor die dienst die ze niet opgevuld konden krijgen, 30 euro gaat naar je kinderen (altijd veel naar je kinderen 😉), avonds vraagt je partner nog 10 euro, 10 euro naar het huishouden, 10 euro zorgen maken, 10 euro ….. En elke maand geef je meer dan €100 energie uit.
Als je meer uitgeeft dan je binnenharkt kom je in een schuld terecht. Als je dat elke maand blijft doen, dan bereik je een keer de maximale ondergrens. Je bent blut, je bankje is leeg, je voorraad uitgeput en je raakt in een burn out, depressie of….
Soms betekend grenzen aangeven dat je een probleem van iemand anders niet kunt (of wilt) oplossen omdat het je teveel kost en dat doet pijn en kan soms zelfs hartverscheurend zijn. En ontzettend lastig te dragen want dan moet iemand anders het doen. Die misschien ook al wel overbelast is.
Dat een ander overbelast is is niet jouw verantwoordelijkheid. Dat is de verantwoordelijkheid van de ander.
We voelen ons verantwoordelijk voor de problemen van andere mensen. Loyaliteit naar de mensen om je heen is heel sterk. Soms is het schuldgevoel wat het bij ons oproept bijna onmogelijk om te dragen.
Grenzen aangeven is ontzettend lastig. Vaak ben je onbewust aan iemand loyaal waardoor je bepaalde keuzes niet kunt maken. Dan is het niet een kwestie van gewoon doen.
Blijf je hier tegen aan lopen, lukt het je niet jezelf meer ruimte te geven, en voel je dat er nu echt wat mag veranderen, vraag dan een gratis gesprek aan. Of stuur me even een berichtje dan denk ik met je me.
Het begint bij jezelf belangrijk genoeg vinden. Zorgen dat je tankje 100% gevuld is. Jezelf toestaan en het jezelf gunnen dat het goed met je mag gaan. Ruimte pakken. Je realiseren dat je op je best bent wanneer je sterk energiek en fit bent. Je mag eerst heel goed voor jezelf zorgen, voor je anderen (waaronder je kinderen) kunt dragen. Hoe beter het met jou gaat, hoe beter het met je gezin gaat en hoe beter met je omgeving.
Download jouw gratis Mama Me Time plan
Waarin jij ontdekt hoe jij elke dag minimaal 1 uur extra voor jezelf kan creëren om te kunnen ontspannen en opladen zonder het gevoel te hebben dat je overal tekort doet.
No Comments